Η Δώρα, μία γυναίκα γύρω στα 30, ξεκίνησε να πάει στη δουλειά της. Ήταν καθηγήτρια Αγγλικών σε φροντιστήριο της Ρόδου και ήταν μεσημέρι Τετάρτης όταν ετοιμαζόταν να μπει στο αυτοκίνητό της. Κάπου εκεί την περίμενε ο πρώην σύντροφός της, στόχευσε με κυνηγετική καραμπίνα στην καρδιά της και πυροβόλησε δύο φορές. Λίγη ώρα αργότερα, αυτοκτόνησε αφήνοντας σημείωμα «Χωρίς την καλή μου, δεν έχει νόημα να ζω».
Κανονικά αυτή η είδηση θα έπρεπε να μάς σοκάρει, να μάς αφήσει άφωνους και να μάς κάνει να αναρωτιόμαστε για τους λόγους και το κίνητρο. Δυστυχώς, πρόκειται για μία ακόμη γυναικοκτονία. Μία δολοφονία γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της. Μία δολοφονία μίας γυναίκας που έχασε τη ζωή της, μάλλον επειδή του ζήτησε να χωρίσουν πριν από έναν μήνα. Ο δράστης έφτασε στο σπίτι της, την περίμενε, όπλισε και πυροβόλησε. Διέφυγε με όχημα, μέσα στο οποίο τον περίμεναν 1 ή περισσότερα άτομα και λίγη ώρα αργότερα αυτοκτόνησε για κάτι που ο ίδιος προκάλεσε.
Τα ποσοστά καταγγελιών κατά για ενδοοικογενειακή βία στην Τηλεφωνική Γραμμή Υποστήριξης, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, αυξήθηκαν κατά 230%. Σύζυγοι, νυν ή πρώην σύντροφοι που κατήγγειλαν τον θύτη, με αλματώδη ρυθμό, από το 2010 έως σήμερα.
Πότε θα αναγνωριστεί ο όρος γυναικοκτονία;
Όσο εμείς μαλώνουμε για το κατά πόσο πρέπει να τη λέμε γυναικοκτονία ή σκέτο φόνο, γυναίκες χάνονται στο «όνομα του πάθους». Όσο συνεχίζουμε να τα αποκαλούμε εγκλήματα πάθους που τυφλώνουν τον ερωτευμένο, θα έχουμε 2 και 3 και 4 και 20 Δώρες, Καρολάιν, Ελένες, Κωνσταντίνες, Γαρυφαλλιές. Όσο δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο, δίνουμε τηλεοπτικό βήμα σε ανθρώπους που δίνουν οδηγίες σε επίδοξους γυναικοκτόνους και χαρακτηρίζουμε μία γυναίκα «άτυχη» επειδή της αφαιρέθηκε η ζωή, το πρόβλημα έχει αμέτρητες προεκτάσεις.
Γυναίκες που φεύγουν και τελικά δολοφονούνται
Στο άκουσμα μίας ακόμα γυναικοκτονίας, η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου είναι η εξής. Αρκετές περιπτώσεις γυναικοκτονιών ήταν το αποτέλεσμα ενός χωρισμού. Γυναίκες που βρήκανε τη δύναμη να φύγουν από μία τοξική σχέση ή που δεν χρειάστηκε να το σκεφτούν και απλώς το έληξαν. Το «γιατί δεν έφευγαν;» έχει χάσει πλέον το νόημά του. Ναι έφυγαν, και το πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή. Θα έπρεπε να είχαν καταγγείλει τον τοξικό σύντροφο ώστε να μην κινδυνεύσουν μελλοντικά; Εσείς θα το κάνατε; Λες στον εαυτό σου ότι αρκεί να απεμπλακείς και όλα θα πάνε καλά. Ποιος θα προστατεύσει όμως τις γυναίκες που κινδυνεύουν κάθε μέρα; Κάθε 60 λεπτά χάνονται 6 γυναίκες. Από πληγωμένες καρδιές που δεν άντεξαν τον χωρισμό. Από διαταραγμένα μυαλά. Από άρρωστες πεποιθήσεις που αναθρέφουν γενιές ολόκληρες.
Πηγή:jenny.gr
