Ναταλία Διβάνη: Η τέχνη είναι το σπίτι των καλλιτεχνών

Η Ναταλία Διβάνη είναι μεγαλωμένη μέσα στην τέχνη. 

Πήγε στο μουσικό σχολείο Τρικάλων και αποφοίτησε από το μουσικό σχολείο Αλίμου, όπου παράλληλα ασχολούτανε με προεπαγγελματικά μαθήματα χορού.

Το 2007 έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις χορού στο υπουργείο πολιτισμού, όπου και πέρασε για να παρακολουθήσει το επαγγελματικό τμήμα της ανώτερης επαγγελματικής σχολής χορού Ραλλού Μάνου. Το 2009 έλαβε το πτυχίο της καθηγήτριας χορού- χορογράφου με άριστα. Έκτοτε επέτρεψε στην πόλη των Τρικάλων όπου δίδασκε στην σχολή της μητέρας της – όπου ήταν η πρώτη που άνοιξε σχολή χορού στην πόλη των Τρικάλων. Παράλληλα διατηρούσε δική της σχολή στην πόλη της Καλαμπάκας.

Έχει διακριθεί ατομικά σε πολλούς διαγωνισμούς χορού και το 2008 έλαβε μια υποτροφία χορού για να παρακολουθήσει μαθήματα στο πανεπιστήμιο του john moores university στο Λίβερπουλ της Αγγλίας .

Έχει εκπαιδευτεί πάνω στον έντεχνο χορό με μεγάλα ονόματα καθηγητών χορού. Έχει χορέψει εντός και εκτός Ελλάδας με πολλές ομάδες χορού. Το 2017 έλαβε το πρώτο βραβείο χορογραφίας σε ένα διεθνή διαγωνισμό χορού όπου βραβεύτηκε από καθηγήτρια των Μπαλσόι.

Κύριος στόχος της είναι να συνεχίσει και να προωθήσει τον έντεχνο χορό παράλληλα με την παιδαγωγική του σημασία στην πόλη των Τρικάλων όπου κάθε χρόνο ανακαλύπτει πως ο τόπος μας έχει τεράστια ταλέντα που μπορούνε να προωθηθούν μέσω μιας υπέροχης τέχνης όπως είναι αυτή του κλασσικού μπαλέτου και σύγχρονου χορού.

Είναι παντρεμένη, μητέρα δύο παιδιών.

Τι  θυμάσαι από τα πρώτα σου βήματα στον μαγικό κόσμο του χορού; Ποιοι σε ενέπνευσαν και συνέβαλλαν στο να ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτή την μορφή τέχνης;

Η αλήθεια είναι ότι από την γέννησή μου, είχα τις πρώτες μου επαφές…. Πρώτο κοριτσάκι στην οικογένεια μαμάς καθηγήτριας χορού και χορεύτριας, χόρευα από την κοιλιά που λένε, η δουλειά της μαμάς ήταν παράλληλη με το μεγάλωμά μου, ε και  λίγο το σεντονάκι της μπαλαρίνας, λίγο το κοκαλάκι, λίγο το όλα με μπαλαρίνες και ροζ-φούξια γύρω μου! Μετά τα πρώτα βήματα ήρθαν σε μια αίθουσα χορού, στην σχολή της μαμάς τριγύρω από τα κοριτσάκια που χόρευαν μπαλέτο, μετά ήρθε η προσκόλληση στη μαμά και ότι δεν έκανε τίποτα χωρίς εμένα! Ακόμη και στην ομάδα χορού που ήταν στην Αθήνα δεν την άφηνα να πάει μόνη της γιατί δεν καθόμουν εδώ με τις γιαγιάδες. Δύο χρονών λοιπόν παρακολουθούσα κανονικά την ομάδα κοντσερτάντο με τον καθηγητή χορού Ιβαν Μαιντατσέφσκι με ένα μπλοκ ζωγραφικής ,ένα μπουκάλι γάλα και ατελείωτες ώρες γυάλισμα μπροστά σε ένα καθρέφτη αίθουσας χορού και οι πρώτες διδασκαλίες στη Ναταλία από τον περίφημο καθηγητή ένα παλαμάκι ένα βήμα ,έτσι έπαιζα τότε! Νομίζω δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος! Και ναι μπορώ να πω πως ιδιαίτερα δεν με ενέπνευσε κάποιος στο να ασχοληθώ με το χορό, η μαμά μου εξάλλου ήθελε να ασχοληθώ με την μουσική γιατί είχα ταλέντο, αλλά νομίζω πως η ζωή μου η ίδια ήταν ένας ατελείωτος χορός οπότε δεν μπορούσα να την δω έξω από τον χορό! Η απόφαση ήταν καθαρά δική μου και την πήρα στα 12 με πολύ σοβαρή επιλογή κιόλας!

Τι θα ήθελες  να εκφράσεις μέσω της χορευτικής τέχνης;

Ο χορός είναι μια εσωτερική έκφραση, όπως εξάλλου και σε όλες τις τέχνες! Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που έχει την ανάγκη να εκφραστεί μέσω κάποιας τέχνης, ακόμη και το τραγούδι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου είναι έκφραση εκείνη την ώρα! Έτσι είναι και ο χορός! Τον έχουμε μέσα μας! Θα έχετε παρατηρήσει τα μωράκια που στο άκουσμα της  μουσικής αρχίζουν και κουνάνε τα ποδαράκια, όταν χρονίζουν δε και περπατάνε όταν ακούσουν μουσική αρχίζουν το χορό! Εκεί λοιπόν δεν σας κρύβω ότι έχω δεχτεί και πολλά τηλέφωνα από μαμάδες που μου λένε να το στείλω στη σχολή γιατί χορεύει από μωρό! Αυτό στον άνθρωπο γίνεται γιατί έχει γεννηθεί με τον ρυθμό μέσα του, πολλοί λίγοι άνθρωποι ζουν χωρίς ρυθμό και είναι κάτι σαν δυσλειτουργία! Ο πρώτος ρυθμός που έχουμε μέσα μας είναι αυτός της καρδιάς μας. Η καρδιάς μας λειτουργεί με ρυθμό, έτσι λοιπόν όλα στο σώμα μας λειτουργούν με ένα ισορροπημένο ρυθμό, ακόμη και ο ρυθμός που μεγαλώνουμε! Αυτό που εκφράζω εγώ με τον χορό μου είναι κάτι πολύ βαθύτερο που έτυχε να το βρω σαν παιδί νωρίς μέσω των βιωμάτων μου και με βοήθησε να αισθανθώ ψυχική ευεξία!   

Ως δασκάλα χορού τι σε απασχολεί περισσότερο;  Ποια μηνύματα δίνεις στους μαθητές σου, που ονειρεύονται να γίνουν επαγγελματίες χορευτές μεγαλώνοντας;

Ως δασκάλα τώρα, σε αυτό το κομμάτι της διδασκαλίας του χορού, μετά από τα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασα στην προσωπική μου ζωή που με βοήθησαν να δω διαφορετικά πολλά πράγματα όσον αφορά τη ζωή την ίδια, επίσης του ότι είμαι και εγώ μητέρα και καταλαβαίνω από μέσα την ψυχολογία των παιδιών, έχω βάλει σαν προσωπικό στοίχημα να κάνω  χαρούμενα μέσω αυτής της τέχνης! Να βρουν δηλαδή το νόημα που βρήκα και εγώ μικρή στο τι είναι ο χορός και στο τι κάνει στην ψυχή μου! Να μου είναι δηλαδή απόλυτη ανάγκη για να κάνω την ψυχή μου να ηρεμεί! Αυτό είναι και το ανώτερο συναίσθημα που πρέπει να βιώνει ο άνθρωπος μέσω της τέχνης, εξάλλου από την αρχαία Ελλάδα μέσω του θεάτρου το βλέπουμε σε τραγωδίες-κωμωδίες που ερχόταν η λύτρωση στο τέλος του έργου!  Εάν λοιπόν κάποιοι από τους μαθητές μου το έχουν τόσο στην καρδιά τους όπου θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά και να γίνει η καθημερινότητά τους ο χορός, εγώ στα 18 τους θα τους έχω δώσει όλα τα εφόδια για να το καταφέρουν!

 Τι θα επέλεγες, μεταξύ του μπαλέτου και του έντεχνου χορού;

Έντεχνος είναι ο γινόμενος με τέχνη χορός, το ρόλο αυτό έχει πρώτα το κλασσικό μπαλέτο που έχει ως ιδεώδες την αρμονία, την συμμετρία των κινήσεων, την ομορφιά της κίνησης και την εξωτερική ωραιότητα, έτσι ο χορευτής του μοιάζει με ουράνια οπτασία. Ξεκίνησε στον ρομαντισμό στην Γαλλία και απογειώθηκε στην Ρωσία. Στην Ελλάδα άργησε να έρθει λόγω της Τουρκοκρατίας. Ξεκίνησε να έρχεται από την δυτική Ελλάδα με χοροθεάματα επηρεασμένα από τους Ιταλούς που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στα δυτικά της χώρας μας. Πολύ πιο μετά τον 20ο αιώνα με μια άλλη μορφή με ονομασίες εκφραστικός ή σύγχρονος χορός εμφανίστηκε αυτό που λέμε σήμερα ο σύγχρονος έντεχνος χορός, ο οποίος εκφράζει περισσότερο όσους απέρριπταν την κλασσική στυλιζαρισμένη εκδοχή του κλασσικού μπαλέτου. Έτσι έχουμε τα δύο είδη έντεχνου χορού παγκοσμίως όπου ο έντεχνος χορός διδάσκεται μόνο από ειδικά εκπαιδευμένους καθηγητές χορού μετά από πολλές ειδικές εκπαιδεύσεις  για μια ασφαλή διδασκαλία σε παιδιά και εφήβους. Στην Ελλάδα για πρώτη φορά με προεδρικό διάταγμα καθιερώθηκε νόμος  για τις επαγγελματικές σχολές το ‘81 και για τις ερασιτεχνικές το ’83. Μάλιστα η μητέρα μου κατάφερε να εισαχθεί σχεδόν χωρίς καμία προετοιμασία σε μια από τις πρώτες επαγγελματικές σχολές χορού, που είχε ανοίξει τότε στην Ελλάδα η Κούλα Πράτσικα την λεγόμενη Κρατική σχολή ορχηστικής τέχνης! Έτσι έφερε το χορό στην πόλη των Τρικάλων με το πρώτο επαγγελματικό δίπλωμα καθηγήτριας χορού το έτος 1984 όπου κατάφερε να εμπνεύσει τότε τόσα παιδιά της πόλης και να τους κάνει να γνωρίσουν τον έντεχνο χορό! Επομένως δεν μου ήταν δύσκολο με τόση ιστορία που κουβαλάω στην πλάτη μου, να αγαπήσω τόσο και τους δύο έντεχνους χορούς! Απλά λόγω της διαφοράς ανάμεσά τους εάν θέλετε να το λέμε έτσι με κέρδισε η στυλιζαρισμένη κλασσική τεχνική του μπαλέτου γιατί με βοήθησε να μάθω  να βάζω εσωτερικά την τάξη στον εαυτό μου μέσω της πειθαρχίας!

 Ο χορός ως τέχνη χαίρει την αποδοχή που του αξίζει ή ακόμα πρέπει να γίνουν πολλά βήματα;

Όπως σας ανέφερα και πιο πάνω ο χορός συστάθηκε στην Ελλάδα την δεκαετία του 80 και ακόμη δεν έχει συσταθεί με ένα επίσημο ΠΕ σαν κλάδος χορού το έτος 2022 σε λίγες μέρες…… Ένα θέατρο σαν τα ευρωπαικά, το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος παραχώρησε στην  Εθνική Λυρική Σκηνή του κράτους μας. Ολόκληρο ελληνικό κράτος δεν είχε σκηνή να στηρίξει μεγάλα έργα μπαλέτου από το εθνικό του μπαλέτο. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για αποδοχή όταν το ίδιο το κράτος δεν το αποδέχεται, δεν το αναγνωρίζει καν σαν ΠΕ χορού. Και έχουμε μεγάλα ταλέντα στο χορό που απλά χάνονται μέσα στο χάος του κράτους μας! Δυστυχώς είμαι από αυτούς που με στεναχωρεί αυτό το χάος γιατί βλέπω τις γενιές που χάνονται όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια και ο χορός προχωράει στην Ελλάδα μόνο σαν χόμπι. Πολύ λίγα παιδιά θα το δουν σαν επάγγελμα και μπορεί να είναι και γεννημένα χορευτές και χορεύτριες!

Πιστεύετε ότι κάποιος είναι γεννημένος να χορεύει? Ότι θα εξελιχθεί σε σπουδαίος επαγγελματίας στο χορό;

Νομίζω πως τρέχω λίγο παραπάνω στις απαντήσεις σας και εν μέρει απαντάω χωρίς να το θέλω πιο πριν. Λοιπόν όσον αφορά το ότι κάποιος είναι γεννημένος να χορεύει η απάντησή μου είναι ότι εάν το έχει στην καρδιά του όταν γεννηθεί τα πάντα μπορεί να κάνει! Ακόμη και τις πιο μεγάλες του δυσκολίες μπορεί να ξεπεράσει εάν βγαίνει από μέσα του, να εξελιχθεί να κάνει θαύματα και το κοινό να τον θαυμάζει! Απλά δεν φτάνει μόνο αυτό, για να έχει κάποιος ένα λαμπρό μέλλον ως επαγγελματίας πρέπει να έχει από πίσω μια οικογένεια που θα τον στηρίζει σε κάθε του βήμα και αποτυχία φυσικά γιατί δεν υπάρχει μόνο η επιτυχία, και ένας δάσκαλος που θα του εμπνεύσει και θα του μεταδώσει αγάπη και γνώσεις πάνω σε αυτό που αγαπάει χωρίς να τον αποθαρρύνει !!! Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν καλά αρκεί να το έχουν στην καρδιά! 

Τι είναι για σένα ο καλλιτέχνης και η τέχνη;

Καλλιτέχνης! Ένας καλλιτέχνης νομίζω εκπέμπει σε άλλο μήκος κύματος που λένε πολλοί! Οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με πολλές ευαισθησίες, καλλιτεχνική ψυχή που έχουμε ξανακούσει! Μπορείς να τους βρεις να περιπλανιόνται μόνοι τους στο δάσος και να ακούνε τα πουλιά και να εμπνέονται εκείνη την ώρα, μπορείς να τους βρεις στην θάλασσα να κοιτάζουν τον ορίζοντα, να τρέχουν δίπλα από ένα σκύλο, να παίζουν παιχνίδια μαζί με τα παιδιά σαν παιδιά! Μπορεί να δακρύζουν με μια μελωδία, ή ένα απλό καλημέρα!  Δύσκολα τους καταλαβαίνεις και συνήθως ζουν απομονωμένοι στο δικό τους ονειρικό κόσμο που έπλασαν στο μυαλό τους, ως το δικό τους ιδανικό κόσμο! Η τέχνη λοιπόν είναι το σπίτι τους, οποιαδήποτε μορφή τέχνης που θα τους εμπνεύσει και θα γίνει η ασφάλεια σαν αυτή του σπιτιού μας!

Μελλοντικά σχέδια και πλάνα; Τι ετοιμάζεις, τι ονειρεύεσαι;

Μελλοντικά σχέδια, ίσως είναι λίγο δύσκολο να το απαντήσω σε αυτή την περίοδο! Είναι αλήθεια ότι έχω πολλά αλλά νομίζω πως σε αυτή την περίοδο που ζούμε δεν είναι στο χέρι μας να σχεδιάζουμε και να κάνουμε πλάνα γιατί μια άλλη κατάσταση εξωτερική θα τα ανατρέψει όλα, οπότε θα έλεγα ότι στην παρούσα φάση της ζωής μου το ότι πάω κάθε μέρα στην σχολή και διδάσκω είναι το καλύτερο σχέδιο μου! Γιατί ότι σχεδίαζα δύο χρόνια τώρα όλα ανατράπηκαν! Εξάλλου ήμασταν και από αυτούς που πέρυσι χάσαμε όλη την χρονιά μας και αυτό μας πόνεσε πολύ πάρα πολύ! Μακάρι να ξεπεράσουμε το σκόπελο χωρίς πολλές απώλειες και τα σχέδια και τα πλάνα θα έρθουν όταν έχεις όρεξη για δουλειά και η δουλειά που επέλεξες είναι η μεγάλη σου αγάπη, πέρα από την οικογένεια μου, που είναι το πρώτο στήριγμα που έχω στη ζωή μου, χωρίς δηλαδή  να τους βλέπω όλους τους να γελάνε πριν φύγω από το σπίτι για δουλειά δεν μπορώ να δουλέψω, το ίδιο και αν φύγω από την δουλειά και έχω μαλώσει ίσως λίγο παραπάνω ένα παιδί δεν θα αισθάνομαι εγώ καλά! Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι να μας γίνει κάποια στιγμή παρελθόν αυτό που ζούμε τώρα, και το μέλλον θα είναι λαμπερό γιατί πίσω από αυτό που κάνω υπάρχει αγάπη, πολύ μεγάλη αγάπη, κάτι που ΤΗΣ το χρωστάω με όλη μου την ψυχή!! Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την συνέντευξή σας!