Η αγάπη είναι το ισχυρότερο στοιχείο που χρειάζεται στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Το να μεγαλώνει σε μια «δεμένη οικογένεια» είναι το σημαντικότερο “όπλο” που θα του εξασφαλίσει μια ευχάριστη ενήλικη ζωή. Η ψυχοθεραπεύτρια Μαρίνα Μόσχα γράφει για το πόσο σπουδαίο είναι να μεγαλώνει το παιδί μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια…
-Μαθαίνει το παιδί την αγάπη: ναι, μαθαίνει την αγάπη μέσα από όλες τις πλευρές της. Μαθαίνει να αγαπιέται, όσο τουλάχιστον είναι μικρό, το παιδί είναι εξαρτημένο από τους γονείς. Μαθαίνει λοιπόν πως είναι να αγαπιέται. Μεγαλώνοντας, μαθαίνει και να αγαπά. Μαθαίνει την ανιδιοτελή αγάπη του γονιού -αν βέβαια δεν είναι χειριστικός!
-Μαθαίνει πως είναι να αποδέχεται ο ένας τον άλλον, με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του. Μαθαίνει πως αν και δεν είμαστε τέλειοι, ακόμα αξίζουμε να αγαπηθούμε.
-Μαθαίνει τη συναισθηματική ζεστασιά, μαθαίνει να δίνει και να παίρνει…
-Μαθαίνει την ασφάλεια. Πόσο σημαντική αίσθηση για να μεγαλώσει ένα παιδί νιώθοντας ότι πάντα υπάρχει ένα περιβάλλον που του παρέχει αυτήν την αίσθηση ασφάλειας… ακόμα κι όταν οι γονείς δεν βρίσκονται στη ζωή, έχει κρατήσει μέσα του αυτήν την ασφάλεια και μπορεί να την αναζητά όποτε και όταν θέλει, να τη φέρνει στο μυαλό και στη καρδιά του…
-Μαθαίνει να επικοινωνεί ο ένας με τον άλλον, δοκιμάζοντας τρόπους έχοντας τον «χώρο» και την ασφάλεια για αυτές τις δοκιμές.
-Μαθαίνει πως μπορεί μεν να τσακωθούμε, μπορούμε όμως και να τα ξαναβρούμε. Ναι, δεν υπάρχει οικογένεια που δεν έχει τα καυγαδάκια της. Μία υγιής διαδικασία καθώς ο καθένας διαφοροποιείται με τον τρόπο του, εξακολουθώντας όμως να ανήκει στην ίδια οικογένεια…
-Μαθαίνει για τις αξίες, χτίζει τις πρωταρχικές βασικές έννοιες για τις ανθρώπινες σχέσεις.
-Τέλος, μαθαίνει πως μία δεμένη οικογένεια είναι «πάντα εκεί». Εκπέμπει συναισθηματική ζεστασιά και είναι εκεί και στο καλό και στα δύσκολα, και στις επιτυχίες, όπως και στις αποτυχίες. Είναι εκεί ο ένας για τον άλλον, όχι όμως «ο ένας πάνω στον άλλον». Υπάρχει δηλαδή η σχετική και απαραίτητη οριοθέτηση σε ρόλους και συμπεριφορές, όπως και το «σπρώξιμο» στο κάθε μέλος της να βρει το δικό του δρόμο και να ανοίξει τα δικά του φτερά, εξακολουθώντας να παραμένει μέλος της…
